بررسی اثر کلینیکی ژل ایزودان و سدیم فلوراید در کاهش حساسیت دندان ها متعاقب فاز اول درمان پریودنتال

سابقه و هدف: افزایش حساسیت دندانی یکی از عوارض جانبی درمان های پریودنتال متعاقب جرم گیری و جراحی است. در حال حاضر عوامل ضد حساسیت متعددی وجود دارند که اثر بخشی آنها منوط به انجام مطالعات کلینیکی منظم و دقیق می باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثر کلینیکی ژل نیترات پتاسیم (ایزودان) و سدیم فلوراید (فلوژل) در کاهش حساسیت دندان ها متعاقب فاز اول درمان پریودنتال بود.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی از 16 بیمار واجد شرایط، پس از انجام فاز اول درمان پریودنتال آزمون های حساسیت به عمل آمده و274 دندان حساس به ثبت رسید. سپس به صورت تصادفی و چرخشی در یک کوآدرانت ژل ایزودان و در یک کوآدرانت ژل فلوژل به کار برده شد و یک کوآدرانت نیز به عنوان گروه شاهد برگزیده و در آن از هیچ ماده ای استفاده نشد. یک هفته و دو هفته بعد، اندکس پلاک و میزان حساسیت از طریق آزمون های مزبور ارزیابی شده و داده های بدست آمده بر اساس آزمون های آماری mann –whitney وchi –square مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: گروه های درمانی ایزودان و فلوژل بلافاصله پس از جرم گیری و هفته اول اختلاف معنی داری را با گروه شاهد در کاهش حساسیت نشان دادند در صورتی که بین این دو گروه در طول مطالعه اختلاف معنی داری مشاهده نشد. همچنین در گروه ایزودان و شاهد بلافاصله بعد از جرم گیری و هفته دوم بعد از جرم گیری کاهش حساسیت از لحاظ آماری معنی دار بود، در صورتی که بین دو گروه فلوژل و شاهد در همین فاصله زمانی این کاهش معنی دار نبود (p>0.05). کاهش پلاک ایندکس هم در هر گرو بین فته اول و دوم معنی دار بود، اما این کاهش بین گروه های درمانی در همین فاصله زمانی معنی دار نبود.نتیجه گیری: استفاده از ژل ایزودان و فلوژل در کاهش حساسیت دندان ها موثر بوده و ماده ایزودان نسبت به فلوژل دارای اثر طولانی تری می باشد. همچنین با کنترل مناسب و دقیق پلاک می توان درد و حساسیت را تا حدود زیادی کاهش داد.